Yüreğinde ne olursa olsun, bir yalnızlık hissi taşıyordu. "Kalabalıkların içindeki karabatak" derdi ya kendine, ne de haklıymış halbuki.. Ama yalnız değildi. Gönlünde koca bir sevgi taşıyordu. Mucizevi, ölümsüz ve sonsuz bir sevgi.. Saf, kimsenin dokunamadığı, dokundurtmadığım, ilahi ve müjdelenen bir sevgi..
Görünen dünyanın içinde, görünmemeyi öğrenmişti. Kendi kendine öğretmiş, bir öğreti gibi sahiplenmişti. Kendi öğretisi. Kırk bir yılın sonuna dek, karşı durduğu her kötülüğün ve kötünün kendisine kazandırdığı en güzel hediye. Kendisi.. Öğretisi.. Aklının ve mantığının soğukluğuna karşılık, kalbinin sıcak coğrafyası. O coğrafya da hüküm süren bir kadın ve bir küçük kız çocuğu...
Hepsi bir diyordu şarkının sözlerinde, hepsi haktan, Hak? Hak, haklı olduğunu bildiklerinin yanında duran, sonsuz kudret!
Biz ondan bundan korkmazken, kimine göre aptal bir korkusuzluğun hükmüne, hüküm verirken hak! Bizlere hakkımızı sunuyor olsa gerek!
Kimse üzerine alınmamalı yazılanları, hele ki hak! Baş kaldırı, isyan! Geçtik o günleri. Verilen akıl, mantık ve irade ile sorgulama sürecidir olsa, olsa!
Kaleminiz güçlü kılıcımızdan ancak yanlış anlaşılmaya imkan vermemek adına, kılıcımız kaleminizden daha keskindir bir ömür boyu!
İt olmadık, birilerinin adamı ise asla! Bu uğurda kavgalar verdik! Biz olmaktan vazgeçmedik. Kanadık, kırıldık, döküldük ama bizliğimizden ödün vermedik. Yavşamadık, yavşak olmadık! Yumuşamadık, yumuşakça olmadık! Davayı satmadık, SATAN 😉🤘 olmadık! Adiliğe bulaşmadık, adi olmadık! İhanet bilmedik, hain olmadık! İhanet, en büyük günah dedik.. Aldatıldık, dosttan, arkadaştan, kardeşten, eşten!.. Ama hiç aldatmadık. Aldatan olmadık...
Eser Özçarkçı
